Waterfalls

Lieve allemaal,

We hebben de muis nog niet gevonden, hopelijk ligt hij ergens buiten. Afgelopen weekend zijn we naar de watervallen geweest. De reis erheen was al een hele opgave eerst één uur in de auto naar maseru (de hoofdstad) toen gingen we in een oude gammele bus 4 uur hoog de bergen in. Soms dacht ik even dat hij het niet zou halen. Daar aangekomen konden we verblijven bij de nonnen. Ze liet ons de kamer zien en dat was één bed, geen wc, geen douche, geen kraan en geen dekens. Dat zou een uitdaging worden. We vroegen of we nog wat dekens konden krijgen want we zaten hoog in de bergen en daar is het kouder. Dus lieten we de sleutel bij haar achter en gingen we naar de lodge om te eten. Het is al vroeg donker dus vroegen we of we alleen terug konden lopen en de serveerster zei dat dat niet veilig is vanwege de honden, dus vroegen wij of er een taxi was maar zo laat op de avond reden die niet meer. We hadden drankjes gekregen van een man dus ben ik naar hem toe gegaan om te vragen of hij een auto had. Helaas hadden ze alleen een motor. Uiteindelijk hebben ze een chauffeur voor ons geregeld, maar om 10 uur s'avonds gaat de elektriciteit uit in het hele dorp dus het was pikken donker. Wij naar het huis opzoek naar de non met de sleutel wij kloppen een deur, niemand, volgende deur weer niemand. Louise liet een scheet dus moesten we heel hard lachen maar daardoor kwam er een hond op ons af en die blafte keihard. Wij stonden met zijn drieën tegen een muur aan. Regina belde de non om te vragen voor de sleutel, maar toen kwam er een tweede hond aan blaffend en een derde en een vierde. Ik ben in mijn leven nog nooit zo bang geweest. Ze blaffen keihard en ze kwamen steeds dichterbij. Regina schreeuwde in de telefoon en wij waren aan het schreeuwen om hulp. Uiteindelijk kwam er een non en konden we naar onze kamer. Toen we veilig in bed lagen hebben we er gelukkig hard om kunnen lachen, want ik duwde Louise naar voren en Louise dacht dat ze Regina naar voren duwde. De volgende dag gingen we te paard naar de waterval. De waterval zelf stelde niet zoveel voor maar het uitzicht was adembenemend. Ik moest aan de rechterkant van het paard afstappen en dat ben ik niet gewend, dus dat ging niet helemaal goed. Ik viel er half onder en toen stond het paard op mijn voet. Ik schreeuwde hij staat op mijn voet maar het duurde een eeuwigheid voorde ze reageerde en toen begon het paard te schoppen en probeerde ik achteruit te kruipen maar er was een rots. Gelukkig niet geraakt maar het was wel een weekend om nooit te vergeten. We hebben afgelopen week een village bezocht. We zijn bij 10 patiënten geweest. Er was een man van 100 en hij was zo blij dat we er waren elke keer klapte hij van blijdschap in zijn handen en hij wou graag dat ik zijn schoondochter word. Ook was er een meisje wat eerst alleen maar in bed kon liggen maar door goede medicijnen kan ze nu zelfs een beetje praten alleen heeft ze nu een wond door het lange liggen die niet goed geneest dus deze week gaan we terug met een dokter om het schoon te maken. Het was wel lastig voor mij want de mensen in de kleine dorpen kunnen vaak geen Engels dus spreken ze Sesotho en dat versta ik niet maar door te vragen om vertalingen kan ik wel degelijk iets bereiken want ze wouden dat meisje met die wond gewoon zo laten maar de vliegen zaten erop dus ik zei dat gaat echt niet helen. Vandaag zijn we in de mall geweest met een verpleegster die de bloeddruk en gewicht van de mensen meten en daarvoor moesten ze een kleine donatie geven. Dit ging erg goed er was ook een journalist die ons interviewde en hij gaat ons in zijn magazine zetten. We zijn nu ook het filmpje aan het uploaden die gemaakt is voor najojo. Als je hem wilt zien kan je naar de Facebook pagina gaan en dat is Najojo better living mission association. Ik wil alle mensen die gedoneerd hebben bedanken! Als jullie nog bedrijven weten die misschien zouden willen doneren kan je me contacten op Facebook. Nu ga ik verder met mijn pizza op te eten.